Pokhara

Pokhara zawiodla mnie troche. Spodziewalam sie zobaczyc tu piekno Himalajow w pelnej okazalosci a zastalam chmury, mgle i wieczorny deszcz. Pomimo slonca w ciagu dnia szczyty himalajskich gor pozostaly przede mna ukryte.

Za to moglam podziwiac przepiekne jezioro Phewa. Wg legendy kiedys na jego miejscu stala wies. Pewnego dnia przybylo do niej bostwo ukryte pod postacia zebraka. Jednak mieszkancy poza jedna kobieta nie chcieli go wesprzec i probowali przepedzic ze wsi. Rozgniewane bostwo postanowilo ukarac wies zsylajac na niego potop. Jedynymi osobami, ktore przetrwaly zaglade byla dobra kobieta wraz z rodzina, ktore bostwo ostrzeglo przed nadchodzaca katastrofa. I tak w miejscu wsi powstalo jezioro.

Ja podziwialam je z lodzi. Razem z kolezanka postanowilyamy odwiedzic hinduska swiatynie Barahi, ktora miesci sie na jego wodach. W tym samym czasie co my do sanktuarium przybyla grupa kobiet, ktora modlila sie tanczac i spiewajac. Niezwykly widok! Nastepnie odkrylysmy z kolezanka, ze lodka ktora przyplynelysmy odplynela bez nas takze nie wiedzac co robic siedzialysmy zaklopotane na lawce przy brzegu, gdzie cumowaly lodki. Ku naszej radosci zostalysmy przygarniete przez grupe mnichow takze byla kupa smiechu.

Z boku moglo sie wydawac, ze przebimbalam tu czas na chodzeniu po sklepach czy siedzeniu po knajpach, ale tak na prawde pierwszy raz od b. dawna poczulam sie Europejka. Moglam wziac cieply prysznic (a nie zimny o ile w ogole jest woda), spac w miekkim lozku (a nie na twardej desce), wypic dobra kawe. Czyli cieszyc sie luksusami, ktorych wczesniej nie docenialam.

Zdjęcia (26)

Komentarze (0)